The ANZAC Day tradition
What is ANZAC Day?
What does ANZAC stand for?
Why is this day special to Australians?
Early commemorations
What does it mean today?
The Dawn Service
The ANZAC Day Ceremony
Features of a commemorative ceremony

What is ANZAC Day?

ANZAC Day – 25 April – is probably Australia's most important national occasion. It marks the anniversary of the first major military action fought by Australian and New Zealand forces during the First World War.

What does ANZAC stand for?

ANZAC stands for Australian and New Zealand Army Corps. The soldiers in those forces quickly became known as ANZACs, and the pride they took in that name endures to this day.
Why is this day special to Australians?

When war broke out in 1914, Australia had been a federal commonwealth for only 13 years. The new national government was eager to establish its reputation among the nations of the world. In 1915 Australian and New Zealand soldiers formed part of the allied expedition that set out to capture the Gallipoli peninsula in order to open the Dardanelles to the allied navies. The ultimate objective was to capture Constantinople (now Istanbul in Turkey), the capital of the Ottoman Empire, an ally of Germany.

The Australian and New Zealand forces landed on Gallipoli on 25 April, meeting fierce resistance from the Ottoman Turkish defenders. What had been planned as a bold stroke to knock Turkey out of the war quickly became a stalemate, and the campaign dragged on for eight months. At the end of 1915 the allied forces were evacuated, after both sides had suffered heavy casualties and endured great hardships. Over 8,000 Australian soldiers had been killed. News of the landing on Gallipoli had made a profound impact on Australians at home, and 25 April soon became the day on which Australians remembered the sacrifice of those who had died in the war.

Although the Gallipoli campaign failed in its military objectives, the Australian and New Zealand actions during the campaign left us all a powerful legacy. The creation of what became known as the “ANZAC legend” became an important part of the identity of both nations, shaping the ways they viewed both their past and their future.

Early commemorations

The 25th of April was officially named ANZAC Day in 1916. It was marked by a wide variety of ceremonies and services in Australia, a march through London, and a sports day in the Australian camp in Egypt. In London over 2,000 Australian and New Zealand troops marched through the streets. A London newspaper headline dubbed them “the knights of Gallipoli”. Marches were held all over Australia; in the Sydney march, convoys of cars carried wounded soldiers from Gallipoli attended by nurses. For the remaining years of the war, ANZAC Day was used as an occasion for patriotic rallies and recruiting campaigns, and parades of serving members of the AIF were held in most cities.

During the 1920s ANZAC Day became established as a national day of commemoration for the 60,000 Australians who had died during the war. In 1927, for the first time every state observed some form of public holiday on ANZAC Day. By the mid-1930s, all the rituals we now associate with the day – dawn vigils, marches, memorial services, reunions, two-up games – were firmly established as part of ANZAC Day culture.

With the coming of the Second World War, ANZAC Day also served to commemorate the lives of Australians who died in that war. In subsequent years the meaning of the day has been further broadened to include Australians killed in all the military operations in which Australia has been involved.

ANZAC Day was first commemorated at the Memorial in 1942. There were government orders prohibiting large public gatherings in case of a Japanese air attack, so it was a small occasion, with neither a march nor a memorial service. Since then, ANZAC Day has been commemorated at the Memorial every year.

What does it mean today?

Australians recognise 25 April as an occasion of national remembrance, which takes two forms. Commemorative services are held at dawn – the time of the original landing – across the nation. Later in the day, ex-servicemen and women meet to take part in marches through the major cities and in many smaller centres. Commemorative ceremonies are more formal and are held at war memorials around the country. In these ways, ANZAC Day is a time when Australians reflect on the many different meanings of war.

The Dawn Service
The Dawn Service observed on ANZAC Day has its origins in a military routine which is still followed by the Australian Army today. During battle, the half-light of dawn was one of the most favoured times for an attack. Soldiers in defensive positions were woken in the dark before dawn, so by the time first light crept across the battlefield they were awake, alert, and manning their weapons; this is still known as the “stand-to”. As dusk is equally favourable for attacks, the stand-to was repeated at sunset.
After the First World War, returned soldiers sought the comradeship they had felt in those quiet, peaceful moments before dawn. A dawn vigil, recalling the wartime front line practice of the dawn ‘stand-to’, became the basis of a form of commemoration in several places after the war. There are claims that a dawn requiem mass was held at Albany on 25 April 1918, and a wreath laying and commemoration took place at dawn in Toowoomba the following year. In 1927 a group of returned men, returning from an ANZAC function held the night before, came upon an elderly woman laying flowers at the as yet unfinished Sydney Cenotaph. Joining her in this private remembrance, the men later resolved to institute a dawn service the following year. Thus in 1928 150 people gathered at the Cenotaph to for a wreath laying and two minutes silence. This is generally regarded as the beginning of organised dawn services. Over the years the ceremonies have developed into their modern form and also seen an increased association with the dawn landings on 25 April 1915.

Today dawn services include the presence of a chaplain, but not the presence of dignitaries such as the governor general. They were originally very simple and followed the military routine. In many cases, attendance at the dawn service was restricted to veterans, while the daytime ceremony was for families and other well-wishers. Before dawn, the gathered veterans would be ordered to “stand to” and two minutes’ silence would follow. At the end of this time a lone bugler would play the Last Post and then conclude the service with Reveille, the bugler’s call to wake up.
In more recent times families and young people have been encouraged to take part in dawn services, and services in Australian capital cities have seen some of the largest turnouts ever. Reflecting this change, those services have become more elaborate, incorporating hymns, readings, pipers, and rifle volleys. Other services, though, have retained the simple format of the dawn stand-to, familiar to so many soldiers.

The ANZAC Day Ceremony
At the Australian War Memorial, the ceremony takes place at 10.15 am in the presence of people such as the prime minister and the governor general. Each year the ceremony follows a pattern that is familiar to generations of Australians.
A typical ANZAC Day ceremony may include the following features: an introduction, hymn, prayer, an address, laying of wreaths, a recitation, the Last Post, a period of silence, either the Rouse or the Reveille, and the national anthem. After the Memorial’s ceremony, families often place red poppies beside the names of relatives on the Memorial’s Roll of Honour, as they also do after Remembrance Day services.
http://www.awm.gov.au/commemoration/anzac/anzac_tradition.asp

Mehmetçik veya Hz. Muhammed karikatürleri
Arslan Bulut14 Mart 2010

İstiklâl Marşı’nın kabulünün 89. yıl dönümü dolayısıyla geçtiğimiz Cuma günü camilerde Mehmet Akif Ersoy’un şahsında milli mücadele anlatıldı. İstiklâl Marşı’nın şairi anlatılırken, İstiklâl mücadelesinin başkomutanından tek kelime ile dahi bahsedilmedi! Bunun yerine Çanakkale Savaşı ile ilgili hurafeler tekrarlandı. Bu hurafelere inanmak gerekirse savaşı, Türk subaylarının kısa zaman içinde milli ve dini bilinç vererek yetiştirdiği Mehmetçikler değil de hortlaklar kazandı! Bu yaklaşım, Çanakkale ve İstiklâl Savaşı şehitlerine hakarettir ve kabul edilemez.

***Çanakkale’de Mehmetçiğin başarısını küçümsemek, Türk Milleti’ni küçümsemek demektir. Bu küçümseme işi İngiliz istihbarat servisinin yöntemidir. Avustralya’da yaşayan Gül Arslan, “Johnny Türkler; Saygıdeğer Düşman” adlı kitabında John Simkin’den naklediyor:“Hollandalı karikatürist Louis Raemakers Birinci Dünya Savaşı broşürlerinde duygusal motifler tasvir etmesi için görevlendirildi. Savaşın başlamasından hemen sonra İngilizler, Alman Propaganda bürosunun varlığını keşfetti. David Lloyd George, 2 Eylül 1914’te İngiliz Propaganda Bürosu’nu kurdurdu. 1935’e kadar bu büronun bütün faaliyetleri gizli tutuldu.”İşte bu çerçevede, Ted Colles adlı karikatürist, Çanakkale’deki Mehmetçiği “Abdül” adı verilen bir tipleme ile yansıttı. Ancak savaştan çok sonra Çanakkale’de Mehmetçik ile savaşmış Anzakların anıları yayınlanınca, durum değişti. Avustralyalılar, Türkleri kendilerinden saydıklarını göstermek için bu defa onları “Johnny Türkler” diye adlandırdı. Bu niteleme, günümüzde de kullanılmaktadır.

***Bilindiği gibi bugün de Hollandalı ve Danimarkalı karikatüristler, Hz. Muhammed’in karikatürlerini çizerek, İslâm dünyasını ve özellikle Türkleri ne kadar küçümsediklerini göstermeye çabalıyor.İşte Çanakkale’de bilfiil savaşmış Mehmetçiğin ve Türk subayının çabasını görmezden gelerek, başarıyı hortlaklara mal etmek nasıl ki Mehmetçiği Abdül olarak çizenlerle yan yana düşmek anlamına geliyorsa, Çanakkale ve İstiklâl Savaşı’nda Atatürk’ü yok saymak da Hz. Muhammed’i karikatürize ederek küçümsemeye çalışmakla aynıdır.

Aslında bu hezeyanların asıl sebebi, Türk düşmanlığıdır. Fakat, bir hurafe ortaya atıldıktan sonra, milyonlarca insan cahillik sebebiyle bunlara inanabiliyor. Yazık ki çok büyük kitleler, İslâm dinini doğru dürüst bilmiyor. İslâmı, birinci kaynağı olan Kur’an’dan öğrenmek yerine, kulaktan dolma bilgilerle algılıyor. Durum böyle olunca, Çanakkale’de ve İstiklâl Savaşı’ndaki Türk subayının zekâsını, yüreğini ve Mehmetçiğin kahramanlığını hiçe sayan hurafelere rahatlıkla inanabiliyor.

***Bu ülkenin vatandaşları, kendi milli devletlerinin kuruluşuna temel olan savaşları hurafeye bağlayınca, siyasetin temelini de hurafe olarak görüyor. Akıl hastası ve meczup oldukları bilinen sözde şeyhlere, dervişlere inanarak, onların izinden gidiyor ve kendi ülkesinin aleyhine çalışan robotlara dönüşebiliyor.
Robotlar, tam bir Hıristiyanlaştırma faaliyeti olan dinlerarası diyalog operasyonuna bile hizmet verebiliyor; yaşayan siyasi veya dini liderlerini ikinci peygamber olarak görebiliyor ve onun için şükür namazı dahi kılabiliyor.İşte bu din dışı algılamaların gelişmesine sebep, Diyanet İşleri’nin halkı aydınlatma görevi yapacak yerde bu hurafelere hizmet eden insanları görevlendirmesidir.
Türkiye’ye yazık oluyor dostlar.
http://www.ilk-kursun.com/2010/03/mehmetcik-veya-hz-muhammed-karikaturleri/

Emin ÇÖLAŞAN
Adam oturmuş, şu veya bu amaçla kameranın karşısına geçmiş, Atatürk hakkında konuşuyor, atıp tutuyor, zırvalıyor. Söylediği çoğu şeyin dayanağı, kanıtı, belgesi yok. Sadece konuşuyor. Örneğin şunları söylüyor:

‘‘Adı Mehmet. Mehmet Bey göbek adı!.. Libya'da giydiği yerel kıyafetler nedeniyle fıkralara konu oldu. Bu fıkralar pek de iç açıcı değildi!.. Çanakkale Savaşı başladığında Mustafa Kemal geri hizmette telgraf haberleşmesinde görevliydi!.. Askerlere taarruz emrini verdi. Size savaşmayı değil ölmeyi emrediyorum dedi ve 300 bin asker öldü... Kurtuluş hareketini Mustafa Kemal başlatmamıştı...’’

Böyle bir sürü zırva. Adı Mehmet olsa ne değişir?

Libya'da Enver Paşa ile birlikte İtalyanlara karşı gerilla savaşı veren bir kahramandır. Yerel giysi giymiştir, resimleri vardır. Hangi fıkralara konu olmuş ve bunlar niçin ‘‘iç acıcı’’ değilmiş?
Ordu sicili bellidir. Çanakkale öncesinde hangi geri hizmette, hangi telgraf haberleşmesinin başında imiş?
Çanakkale Savaşı'nda komutandır. Hangi emriyle 300 bin askeri öldürecek yetkiye sahiptir? Hangi komutan ‘‘Size savaşmayı değil ölmeyi emrediyorum’’ diye emir verebilir? Cephede savaşmadan nasıl ölünür?
İstiklal Harbi'ni madem o başlatmamıştır, o halde hain Vahdettin, Mustafa Kemal Paşa ve arkadaşları için neden ölüm fetvası yayınlatmıştır?
***
Bu sözleri kameralar önünde söyleyen kişinin adı Abdurrahman Dilipak. Bir dinci gazetenin yazarı. Geçtiğimiz perşembe gecesi Arena'da Uğur Dündar, ben ve Prof. Dr. Ergun Aybars bu kasedi irdeledik, içindeki inanılmaz yalanları o kısıtlı zaman içerisinde ortaya çıkardık. Neredeyse tamamı yalandı. Örneğin şöyle diyordu:
‘‘Türkçe Kuran çıkaracaklardı. Nutuk'tan (Atatürk'ün Büyük Nutku) parçalar ekleyip TSE damgalı Kuran çıkaracaklardı...’’

Böylesine ipe sapa gelmez zırvalar.

***

Dilipak, bundan bir süre önce bütün şeriatçılar gibi kafayı istiklal mahkemelerine takmıştı. İstiklal Harbi sırasında asker kaçaklarını, casusları, isyancıları, hainleri, ırz düşmanlarını yargılayan istiklal mahkemeleri için akla hayale gelmez yalanlar uydurmakta birbirleriyle yarış ederlerdi. Bu mahkemelerin 500 bin Müslümanı idam ettiğini falan yazarlardı!

Günün birinde, bu işlerin ilmini yapmış olan Prof. Dr. Ergun Aybars'la Abdurrahman Dilipak, Hulki Cevizoğlu'nun programında canlı yayına çıktılar. Aybars bu konunun kitaplarını yazmıştı ve belgelerle kanıtladı:

‘‘İstiklal Harbi döneminde 14 İstiklal Mahkemesi toplam 1.350 kişiyi idam etmiştir. Çoğu casus ve asker kaçağıdır.
Cumhuriyet döneminde ise Şeyh Sait isyanı ve Atatürk'e İzmir suikastı davaları ile Şapka Kanunu'nu bahane ederek silahlı ayaklanmaya kalkışan, ya da halkı isyana çağıran 360 kişi idam edilmiştir...’’

O gün Dilipak canlı yayında mosmor oldu, konuşamadı... Ve stüdyodan ayrılmak zorunda kaldı. Yobaz kesimi o günden beri günden beri istiklal mahkemelerinden söz etmiyor. Bu yalan bitirildi!
***
Dilipak, Arena'da yayınlanan kasedinde, kamera karşısındaki konuşmasına devam ediyor:
‘‘Atatürk'ün aşk konusunda çok liberal olduğu, kadınlarla ilişkisini gizlemediği bir gerçek. Çıplak partilere varana kadar bir takım hatıralardan söz edilir. Mesela Safiye Ayla, Mustafa Kemal'in bir toplantıda kendisine şarkı söylettiğini, sonra çırılçıplak soyduktan sonra kucağında taşıyıp havuza attığından söz etmişti.’’

Eğer yalan söylemiyorsa, Safiye Ayla'nın bunu anlattığını kanıtlaması gerekir!
Sonraki bölümlerde ise Atatürk için ‘‘eşcinsel’’ imasında bulunuyor. Özellikle doğudan gelen askerlerle birlikte olduğunu söylüyor:

‘‘Bir başta rivayet, şarktan (doğudan) gelen askerlerle beraberdi.’’
Rivayetmiş!.. Ayıptır be. İnsanda biraz utanma olur.
***
Dünkü yazısında ise bu rezalet konusunda kendini savunmaya kalkışıyor. Kaset çok eskiden çekilmiş de, herhangi bir yerde yayınlanmamış da, Arena'yı mahkemeye verecekmiş de!.. Eğer yürekli bir adam olsaydı, kendisine yapılan çağrıları dikkate alır ve o gece programa çıkardı. Çıkamadı. Çıkması zaten beklenemezdi.
Dava açacağını okuyunca aklıma geldi. Burada gazetesine bir uyarıda bulunayım. Kendileri hakkında açılan davaların tebligatını almıyorlar. Sürekli olarak gazeteyi çıkaran şirketin ismini değiştirip tazminatları ödemiyorlar. Kendi yazdıkları yazıları, mahkeme ve savcılıklarda verdikleri ifadelerde, sanki başkaları yazmış gibi gösteriyorlar! Telefonları bile gizli. Örneğin bu gazetenin Ankara bürosunu aramak isteyin bakalım, bulabilecek misiniz! Bilinmeyen numaralar servisine sorun, var mı telefon numaraları!
Bu nasıl Müslümanlık yav? Var mı böyle Sülün Osman yöntemi uygulamak bizim dinimizde?
***
Dün gazetede öğle yemeğine inmiştim. Tepsiye yemek koyarken, yemek şirketinin elemanı bir káğıt uzattı:
‘‘Abi, bizim bulaşıkçı bir şiir yazmış, size vermemi rica etti.’’
Odama çıkınca okudum. Başlığı ‘‘Atatürk yaşasaydı’’. El yazısıyla, küçücük bir káğıda yazılmış. Bazı yazım hataları var. İmza: Öz Urfalı Halil Alkan. Size aynen iletiyorum:
‘‘En büyük kahraman Türk/ Cesur önder Atatürk/ Kurtardı bu vatanı/ Etti bizlere mal mülk/
Yedi düelle savaştık/ Onun önderliyinde/ Düşmanı kan ağlattık/ Bitmez cesaretiyle/
Türkiyeyi yıkmak için/ uğraşıpta duranlar/ Cumhuriyet hainidir/ Milleti kışkırtanlar.
Keşke şimdi olsaydı/ Gerçeyi anlasaydı/ Çok kelle koparırdı/ Atatürk yaşasaydı.’’
Ne garip bir ülkedeyiz! Bir yanda vatan kurtaran adamı karalamak için her adiliğe ‘‘Müslüman’’ maskesi takıp başvuran namussuzlar, öte yanda ise Öz Urfalı bulaşıkçı Halil Alkan'lar!